บทที่ 46 ตอนที่ 46

รุ่งสาง ร่างหนาพลิกกาย  จิมส์วาดวงแขนเพื่อหวังกระชับร่างบางที่อิงแอบกันมาตลอดคืน ให้เข้ามาซุกซบกับไหล่กว้าง ร่างบางที่เรียบรื่นน่าสัมผัสรัดรึงไปทุกสัดส่วน  ช่างตรึงตาตรึงใจยากลืมเลือน แต่สิ่งที่เขารู้สึกได้กลับมีแค่ความว่างเปล่าแทนเจ้าของร่างนุ่มมือ

“มูน...มูนหายไปไหน” จิมส์เด้งตัวตื่นจากการหลับ...

เข้าสู่ระบบและอ่านต่อ